ارتباط میان بتالاکتاماز و پروتئین A در استافیلوکوکوس آرئوس

سابقه و هدف: استافیلوکوکوس آرئوس گونه شاخص و بیماریزای انسانی می باشد. چندین عامل حدت در این باکتری مشخص گردیده است که پروتئین A و بتالاکتاماز مهمترین عوامل ویرولانس آن می باشند. هدف مطالعه بررسی ارتباط بین دو عامل حدت (بتالاکتاماز و پروتئین A) در این میکروارگانیسم بوده است. مواد و روش ها: مقاومت به بتالاکتام های حساس به بتالاکتاماز (پنی سیلین G، سفازولین، سفالوتین) و مقاوم به بتالاکتاماز (متی سیلین و اگزاسیلین) به روش انتشار بررسی شدند. میزان حداقل غلظت بازدارنده رشد (MIC) و تولید بتالاکتاماز با روش رقت و اسیدومتری مشخص شده است. در این نمونه ها خالص سازی پروتئین A به طریق کروماتوگرافی تعویض یونی در سلولز دی اتیل آمینواتیل (DEAE.Cellulose) انجام گرفت. برای لیز نمودن دیواره سلولی از روش گرمایی استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان دادند که مقاومت به داروهای پنی سیلین 96%، سفازولین 83%، سفالوتین 86% و درصد مقاومت به اگزاسیلین 73% بوده است. نمونه های بدست آمده از خالص سازی پروتئین A دارای یک باند مشخص در الکتروفورز (SDS-PAGE) بود و وزن مولکولی 42 کیلودالتون بود. نتیجه گیری: در بررسی ارتباط وجود و پروتئین A در سویه های دارای بتالاکتاماز مشخص شد که حدود 93.7% افزایش سویه ها دارای پروتئین A می باشند، در حالی که این مقدار در مورد سویه های فاقد بتالاکتاماز بسیار کمتر است (50%) از طرفی این ارتباط در مورد مقاومت به پنی سیلین مشهودتر است، یعنی در سویه های مقاوم به پنی سیلین هیچ موردی از تولید پروتئین A مشاهده نشده است.